lunes, 16 de agosto de 2010

aquest blog comença a ser una mena terapia per mi un lloc on expressar com sento..gairebe es com diari i la veritat es que comença a enganxarme la idea..una tarda mes mentre escolto els new kids on the block aqui mirant de distreurem mirant de que la tarda no se'm faci molt llarga..intentant aclarar una mica les ideas expressa el que em passa..com si li explikes algu...ahir va ser un dia bastan wai..pero va arribar la nit i de repente el bajon...me cogio por llorar..el de sempre suposo..jo ja em conec sera una setmana complikadeta per moltes coses i simplemente me derrumbe..vaig estar recordant a la iaia com gairebe cada nit e intentant imaginarme els consells que em donaria....

nose ahir plorava mes que res per mi es q estic començant a pensar que seria un gran pas per mi intentar pensar una mica mes amb mi jo sempre fent de cenicenta de mareta..nose haig de pensar una mica mes amb aixo es dolent?jo crec que no que ja aniria sent hora..nose petites coses del dia a dia m'ho fan veure per exemple ara mateix no hiha gaire bon ambient a casa i aixo pot arribar a ser tan engoixant que fins i tot s'encomana..pero no vull no em dona la gana perque jo tampok estik gairebe i nomes em faltaria encomanarme daket ambient aixi que me posat aki a escoltant musica i escribint el blok es una bona terapia...

per variar preguntanme que per variar ens podren passar coses a casa..pq semble que tot o gairebe tot sens torni del reves....pq arriba un moment que tot em superar i ja no se com reacciona ni don treure les forces...
semble que les coses bones son irreals producte de la meva imaginacio i les coses reals son les reals..

per aixo valoro tan les petites coses els petits moments de la vida cuotidiana per mi es basic...

intentan passar pagina i oblidar aquell amor impossible del rocker amb nom de vampir ara nose nose kina parida=)no em vull fer ilusions pero o si espero que la ilusio que pok a pok tinc es converteixi en realitat encara que tot plegat fa una mica de por pero estan normal que jo tingui por no he sigut mai valenta nomes supervivent..pero ja saps q passa lori si et fas moltes ilusions al final res a mi em pot i molt la timidesa amb els nois i sumat a la meva superangoixa ja veurem...nose a mi la veritat alguna cosa comença a sentir nose ja veurem m'agradaria molt la veritat pero la lori es molt complicada.....

martes, 10 de agosto de 2010



DANI JARQUE :el cel és blanc-i-blau

Tocaremos el cielo con las manos - Javier Chica

¿Que tal amigo? No sé cómo empezar… Me han dado la posibilidad de escribirte unas palabras y no lo he dudado ni un segundo. Hoy hace un año que te fuiste. Resignados, seguimos esperando un porqué. Una pregunta sin respuesta. Te contaría tantas cosas, que todo un diario quedaría pequeño para ello.


Un año después de que te fueras, seguimos pensando que es mentira, que estas en un lugar mejor, pero nunca que nos dejaste para siempre. Sabes que hemos vivido una temporada muy dura, una temporada en la que gracias al estadio que tu inauguraste como capitán, conseguimos prácticamente la salvación. Dicen que cuando jugamos allí lo hacemos con 12. Y es verdad. Te notamos muy cerca. La temporada pasó y lo único que nos queda es tu recuerdo. Por cierto, España ganó el Mundial, ese Mundial que tu te merecías, y así lo demostró tu gran amigo Andrés, que nos volvió a emocionar a todos con su gesto.


Yo he tenido un verano atípico. Una lesión me dejó prácticamente sin vacaciones pero las pocas que tuve las aproveché. Estuve varios días en el mar, pescando, en aquellos rincones que tú frecuentabas sin parar, donde varias veces te había acompañado y donde nos relajábamos sin más. Sólo necesitábamos un par de cañas de pescar, un par de arpones, la zodiac y un poco de paciencia, como siempre hicimos.


Ha pasado un año y seguimos pensando cada día en ti. Y seguiremos haciéndolo toda la vida, pero no te olvides que tocaremos el cielo con las manos para que puedas estar con nosotros.












No te has ido - Ferran Corominas



Hola Dani: Ya ha pasado un año del horrible día de pretemporada en tierras italianas. Ha sido un año realmente duro para mí y también para todo el equipo.


Cómo me gustaría decirte todas las cosas que me han pasado y volver a charlar como hacíamos bromeando en todo momento. Para mí no te has ido, porque siempre pienso en ti o veo fotos tuyas en casa. No voy a dejar que mi recuerdo de ti se vaya. ¡Me gusta recordar todo lo que hacíamos juntos! La tristeza inicial que sentía (y que en determinados momentos siento) se ha convertido en recuerdos positivos de los grandes momentos que vivimos el uno con el otro. ¡Qué bien me lo pasaba contigo! Ya sabes que lucharé para que estés orgulloso de tu amigo y lo voy a lograr. Puedes estar seguro de ello. ¡Ah! Otra cosa, ¡tienes una hija guapísima! Es normal, conociendo a sus padres.






Bueno Dani, quiero que sepas que te echo de menos y que siempre estarás en mi corazón.






Un abrazo amigo.




Eternamente en deuda - Moisés Hurtado




Ha pasado un año desde que partiste. Un año que lo ha cambiado todo para mí. El momento más duro que me ha tocado vivir, hasta ahora, me ha recolocado y ha significado un antes y un después en mi vida. Las alegrías ya no son iguales. Y las tristezas tampoco. Aprendes a relativizar todas las cosas que te pasan, tanto las positivas como las negativas. Creo que me pusiste la primera capa de ese tipo de corazas que se pone la gente que ha sufrido un hecho trágico para no venirse abajo.






Hace poco leí que la felicidad si no es compartida no existe. Me hubiera gustado compartir muchos momentos felices contigo. Allí donde estés, sabes que te estaré eternamente agradecido por mostrarme muchos caminos. Y más agradecido te estoy de que todos ellos hayan tenido que ver con la honradez, la humildad y el ser buena persona, que para mi no es lo importante, sino lo único.






No te recordaré tanto por cómo eras dentro del campo, sino por lo que transmitías fuera. Así que, seguramente, te tocará acompañarme en todas las decisiones importantes de mi vida, como ya has hecho este año. Me darás buenos consejos y me guiarás. Y yo estaré eternamente en deuda contigo hasta que algún día te la puedas cobrar. Siempre estarás con nosotros.

sábado, 7 de agosto de 2010

DANI JARQUE el cel es blanc-iblau (1983-2009)


recordo aquell moment d'incertesa d'angoixa..quan vaig saber la noticia....una sensacio dificil d'explicar i molt molt dificil d'oblidar...recordo estar llegint la noticia amb llagrimes als ulls i al costat el meu germa marc amb cara d'incredulitat....mai oblidare aquella tragica nit la vida d'un dels jugadors que admirava de l'espanyol s'havia apagat de cop i volta no m'ho podia creure...el mon del futbol va quedar en estat de xoc..no podia creure que ja no tornariem a veure al dani cada diumenge lluint el seu braçalet de capita fent de lider....posant seny.

i son en aquells moments de tristesa quan recordava els gols importants que havia fet pel seu equip a la uefa del 2007 o un gol que li va marcar el madrid...era un gran jugador..i ha deixat un gran buit dins i fora del terreny de joc....i com aficionada que soc blanc-i blava vaig plorar ho reconec aquella nit quan ja era al llit i recordava gols jugades partits contra al barça la seleccio catalana..les llagrimes de la derrota de la uefa del 2007..i intentan tot i aixi animant als seus companys..va ser una gran lider.

van ser dies molt tristos..veure la seva famila plorant..els comanys d'equip van ser uns dies on cada cop que posava la tele no podia evitar les llagrimes als ulls..

tothom segueix recordante..quan vaig veure que l'andres iniesta et va dedicar el gol de la final del mundial s'em va fer un nus a la gola no vaig poder cridar aquell gol...va ser un moment emotiu precios i un detall d'algu que t'estimava molt i t'apreciava molt i mai oblidare el que duia escrit a la seva samarreta ¨dani jarque siempre con nosotros¨



el cel es mes blanc-i blau que mai..esportistes com tu, persones com tu, homes com tu han fet que jo i  molta gent estigui orgullosa de ser del espanyol i sentir aquets colors amb molt d'orgull

1 any despres tothom et segueix recordant amb emotivitat cada diumenge al minut 21..el teu minut un minut d'aplaudiments de records d'emocions cada diumenge no t'oblidem DANI JARQUE

carta de Moisés a Dani Jarque (1 any sense dani jarque)

Estos últimos días nos hemos vestido de luto por la pérdida de un ser querido como Dani Jarque. Jarque ha hecho estremecerse al mundo del fútbol y del deporte en general, con su repentina y trágica muerte.


Algo que todavía muchos no nos podemos creer. Después de unos días duros, he decidido escribir unas líneas en memoria de alguien, de quien me siento profundamente orgulloso de habérmelo podido cruzar en la vida y que siempre ocupará un rinconcito dentro de mí.

Seguramente hayamos visto su dorsal 21 y su apellido, Jarque, en todos los medios. Un chico fuerte, joven, sano, con un futuro espléndido por delante. Pero cierto es, que si habláramos solo de Dani, únicamente sus más allegados notarían la diferencia. Ellos han perdido a un chico sencillo, discreto, humilde, amigo de los suyos, con una honestidad y generosidad enormes. Sólo ellos, los que compartían su día a día, saben cómo era Dani, sólo ellos, a día de hoy, se despiertan por la noche esperando que acabe esta pesadilla.

Porque por encima del futbolista que todos conocíamos y por encima de pertenecer a este negocio/espectáculo/deporte desde pequeño, Dani tenía una vida privada llena de ilusiones y objetivos. A punto de formar un familia con el nacimiento de Martina, al lado su mujer Jessica; con una hermana a la que le gustaría haber visto más; unos padres orgulllosísimos de cómo era su hijo o una serie de amigos incondicionales de toda la vida.

Todos ellos tuvieron que compartir su profundo dolor, con todos los que le hemos visto forjarse como jugador. Les arrebatamos cierto espacio privado.

Por todo ello, sólo quería hacer saber que para nosotros Dani Jarque siempre estará en nuestra memoria y nuestros corazones. Y pese a que la vida sigue y aunque quizás sirva de poco, personalmente, me gustaría agradecer el haber conocido a Dani en vida y no me cabe duda de lo orgullosos que sus seres queridos se deben de sentir, por cómo fue Dani en todas las situaciones y con todos los que nos cruzamos con él.

Ese sentimiento permanecerá imborrable y ahí estaremos año tras año.

Todos mis compañeros y yo mismo, creíamos mucho en él. Ha sido nuestra verdadera alma estos últimos años. Quizás no ha sido tan mediático como otros pero para todos sus nosotros, era un ejemplo. Él era jerarquía, ambición e intensidad en todo lo que hacía.

Esperamos que nos transmita desde dónde quiera que esté, esa fuerza que sólo él tenía.

Personalmente cierto es que hubiera preferido estar jugando en regional pero a su lado, aunque tenemos que pensar en todo lo que él nos dio en vida y tratar de que nos sirva su ejemplo. Sería la mejor forma de rendirle homenaje.

Para terminar necesito despedirme de ti.

“Ahora mismo sólo puedo reprocharte una cosa: con todos los buenos momentos que hemos vivido juntos con el grupo, en mil y una ocasiones durante todos estos años, me dejas grabado en la cabeza, una última imagen en la habitación de Coverciano que no te hace justicia.

No quiero recordarte así. No quiero guardar en mi memoria esa fatal última vez que te vi. Quiero recordarte con todos los valores que de ti aprendí y sé que siempre estarás entre nosotros.

Allá dónde estés, siempre te llevaré en el corazón.

Gracias por todo amigo.”